Conférence d’Antoine Vergote sur la psychologie de la religion, lors de la réception de son doctorat honoris causa de l’Université de Salamanque, en 2005 :
Lire le texte de la conférence »
Conférence d’Antoine Vergote (en anglais, doublée en italien) pendant le congrès sur « Psychanalyse et religion » de la Société italienne de psychologie de la religion, à Vérone, en 2001 :
Le texte de la conférence a été publié en anglais et en italien sous le titre « At the crossroads of the personal word / Al crocevia della parola personale », dans Mario Aletti & Fabio De Nardi (ed.), Psicoanalisi e religione. Nuove prospettive clinico-ermeneutiche, Torino, Centro Scientifico Editore, 2002, pp. 4-34 :
Antoine Vergote parle de son ouvrage Religion, foi, incroyance :
Davantage sur cette émission et sur l’ouvrage Religion, foi, incroyance »
Antoine Vergote répond à des questions sur le mal :
Consulter la transcription des paroles d’Antoine Vergote dans cette émission »
Vidéo d’Antoine Vergote (en néerlandais) :
Antoon Vergote is psycho-analyticus met internationale faam en mede-oprichter van de Belgische school voor psycho-analyse. Antoon Vergote was al priester, theoloog en filosoof toen hij in de jaren vijftig naar Parijs trok om psycho-analyse te studeren bij Lacan. Hij maakte er kennis met o.a. Françoise Dolto, Merleau-Ponty, Lévi-Strauss. Bij zijn terugkeer in Leuven richt hij aan de UCL het Centrum voor Godsdienstpsychologie op waarvan hij de eerste directeur wordt. In de jaren ’70 gaf hij colleges in Parijs en in New York maar zijn vaste stek bleef toch de universiteit van Leuven. Hij publiceerde verder belangrijke bijdragen over moderniteit en christendom. Lucette Verboven vraagt hem naar de betekenis van de psycho-analyse voor de religie.
Markante uitspraken: Vraag: Is het een wonder dat wij ‘normaal’ zijn? Antwoord: Dat je normaal wordt! Een eenheid tot stand brengen in je persoonlijkheid gebeurt geleidelijk. Die eenheid kan falen en er kan een gespleten persoonlijkheid optreden. Die eenheid wordt bevorderd door affectief contact en een bepaald religieus engagement. Het christendom speelt een merkwaardig positieve rol hierin.
Het is psychologisch idioot te denken dat de kerk een schuldgevoel heeft aangepraat. Er is geen intellectuele ontwikkeling mogelijk zonder een bewustzijn van falen uit te spreken.
Huwelijkstrouw, die persoonlijke binding tussen een man en een vrouw, bestond niet in de tijd van Jezus van Nazareth. Wat hij verkondigde, was nieuw.
